Τα αφεντικά ή πως χρησιμοποιούνται τα κινέζικα βασανιστήρια...αναποτελεσματικά

Εδώ και δύο χρονάκια σχεδόν έχω μετακονίσει στη Γηραιά Αλβιόνα για να πουλήσω τον ιδρώτα μου (περίπου δηλαδή καθώς σήμερα ημέρα Σάββατο και ώρα 11:34 πμ γράφω στο blog μου και συγχώνως το αφεντικό πληρώνει...:) και γενικά η σχέση μου με την εργοδοσία (Big Bosses) είναι αρκατά καλή και ήσυχη. Όμως τις τελευταίες εβδομάδες έχει αλλάξει δραστικά το κλίμα. Η αιτία (όχι αυτή που θα περίμενε κανείς...) ένα μεγάλο project και το άγχος που έχει κυριέψει το αφεντικό. Ένω η φύση της δουλειάς είναι τέτοια ώστε να υπάρχουν γενικά καθυστερίσεις και προβλήματα ο 'Αφέντης' όλη την ώρα αγχώνεται και μας την λέει κανονικά. Το καλύτερο το άκουσα χθές και θυμήθηκα το φίλο τον ΗλεκτροΝικό και την καμπάνα που είχε φάει στο στρατό για διάδοση ψευδών ειδήσεων και υπονόμευση του ηθικού των στρατιωτών!!!

Έχοντας φτάσει Πέμπτη βράδυ μετά από 6ώρη διαδρομή με το γνωστό μποτιλιάρισμα στον Μ25 μαζύ με τον καπετάνιο για να αλλάξουμε το πλήρωμα εργασίας, συζητήσαμε με το προηγούμενο πλήρωμα για τις λεπτομέριες του project έως τώρα. Μετά τα πολλά η γνώμη του ενός συνάδελφου (πιτσιρικάς γαρ με μυαλό που αλλάζει γνώμη σαν τις στροφές που ανεβάζει ο 4κύλινδος του Fireblade) να μείνει άλλη μια βδομαδούλα στην πινέζα άλλαξε. Την επομένη μετά από άλλα προβλήματα που ανακαλύψαμε έπεσε το τηλέφωνο από άνωθεν. Μπλα, μπλα μπλα γιατί φέρατε την καταστροφή και ενώ χθες όλα ήταν εντάξυ σήμερα όλα πάνε ανάποδα. Το υφάκι αρκετά έως πολύ έντονο και η φοβερή ατάκα: "Θα έρθω εγώ να τα κάνω όλα γιατί εσείς είστε αρνητικοί". Η απάντηση βέβαια ήταν έτοιμη και τον περίμενε γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά και ήταν του τύπου έλα αγόρι μου και φτιάξτα όλα και θα σου βαράμε και παλαμάκια (ή στο περίπου).

Μετά από αυτό και αφού συνεχίσαμε να προσπαθούμε να αποκαταστίσουμε τις βλάβες (παρ'όλο που δεν είναι αυτή η δουλειά μας) έρχεται το δεύτερο τηλεφώνημα με δικαιολογίες και συγνώμες. Λίγο αργά βέβαια καθώς το ξέσπασμα ήταν έντονο και δεν ήταν και το πρώτο (και σίγουρα όχι το τελευταίο) και τελικά το boss το κατάφερε το κινέζικο βασανιστήριο.

Ε, λοιπό σήμερα αραλίκι και άστον να κλαίγεται. Τα εργατόπαιδα (λέμε τώρα) έχουν ψυχή και δουλεύούν με φιλότιμο αλλά άμα το παρακάνεις τότε την πάτησες.

Η μέρα είναι φοβερή με λιακαδίτσα, οπότε το καφεδάκι μετά της rock μουσικής επιβάλεται.