Εάν σε ενοχλεί...κλείστο το ρημάδι

Διαβάσω σήμερα σε διάφορα blogs σχετικά με την κατάντια της Ελληνικής τηλεόρασης και ειδικότερα των δημοσιογράφων και των ειδήσεων. Δεν μπορώ να πω ότι το θέμα πια με αγγίζει και τόσο καθώς ελληνική τηλεόραση παρακολουθώ πια μια φορά στους τρεις με τέσσερις μήνες (και γενικά η τηλεόραση πια είναι ένα χάσιμο του πολύτιμου χρόνου), όμως καταλαβαίνω το πόσο επιρρεάζει κάποιον που μπορεί να μην έχει τίποτα άλλο να κάνει από το να προσπαθεί να ενημερωθεί από το χαζοκούτι...

Το γνωστό σύνθημα που κυριαρχούσε τη δεκαετία του '90 σε όλες τις διαδηλώσεις σχεδόν ήταν το αμίμητο:''Αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι'' το οποίο αντικατοπτρίζει τη προσέγγιση που είχε η τότε ένα μεγάλο τμήμα του λαού για τη μισερή αυτή ομάδα. Ο τότε Τέρενς Κουίκ ήταν το ίδιο γλοιώδης όσο ο σημερινός Χατζηνικολάου ή ένας άλλος αντίστοιχος αυριανός γλοιώδης παρουσιαστής της διαστρεβλωμένης του πραγματικότητας. Και ενώ την περίοδο εκείνη η έντυπη ενημέρωση είχε μια στοιχειώδη αντικειμενικότητα και μπορούσες να πάρεις μια σοβαρή γνώμη αυτό πια έχει χαθεί στις ημέρες μας.

Το φαινόμενο της κατάντιας της ΤV βέβαια δεν περιορίζεται μόνο στις ειδήσεις (που καμιά φορά στα κρατικά κανάλια ίσως μπορείς να δεις κάτι λιιιιιιιγο αντικειμενικότερο - μόνο όσον αφορά θέματα μη πολιτικά βέβαια) αλλά και στις σειρές - γκλαμουριάς που λιμαίνονται την απογευματινή ζώνη καθώς και άλλα καλούδια βραζιλιάνικων, αμερικάνικων και πρόσφατα τούρκικων διαπλοκών.

Το μόνο που μένει στο κάθε ευσυνήδητο άνθρωπο τελικά είναι να κλείσει το ρημάδι και να ασχοληθεί με κάτι πιο επικοδομητικό και εάν κόπτεται και για το τι συμβαίνει στον κόσμο γ'υρω του μια ματιά στο διαδύκτιο θα τον πληροφορίσει καλύτερα και χωρίς να τραβήξει τα μαλιά του άπειρες φορές ΄).

Πρόχειρα ναι, Γρήγορα όχι

Το νέο σύνθημα της Ελλάδας: Πρόχειρα ναι, Γρήγορα όχι (Για να παραφράσω ένα παλαιότερο σύνθημα αλυσίδας ταχυεστιατορίων).

Μιλάμε για το διαδύκτιο – συνδέσεις ADSL; Πρόχειρα ναι, Γρήγορα όχι. Τι δηλαδή θέλεις γρήγορη σύνδεση; Αλλού αυτά όχι στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα. Θέλεις Ολυμπιάδα? Πρόχειρα ναι, Γρήγορα όχι και πάλι!!! Θέλεις κάθαρση δημόσιου βίου? Μια μερίδα από τα ίδια και πάλι! Θέλεις αντιμετώπιση της γρίπης των πτηνών (με το περιστατικό που γίναμε διεθνώς ρεζίλι!!! Ευχαριστώ το ξέρω ότι μια επιλογή μόνο έχω!!! Το νέο σύνθημα που χαρακτηρίζει την Ελλάδα είναι αυτό!!! Πάει το «Ή ταν ή επί τας» ή το «Ελευθερία ή θάνατος» ή ακόμα και τα πιο σύγχρονα «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» ή άλλα αντίστοιχα…

Βέβαια με τέτοια κυβέρνηση και τέτοιο αρχηγό τι άλλο από αποτυχημένο σύνθημα ταχυεστιατορίου μπορεί να είχαμε!!! Και όσο βλέπω ότι ακόμα με όλα αυτά τα χάλια και το σφίξιμο στο ζωνάρι είναι ακόμα πρώτος στις δημοσκοπήσεις ε τότε τι να πω παρά Ζήτω το νέο μας σύνθημα!!!

Στιγμές χαραγμένες στη μνήμη - Καλοκαίρι '97

Ένα από τα πιο περίεργα καλοκαίρια ίσως μέχρι στιγμής. Η σύνθεση που προέκυψε για τις διακοπές ακόμα πιο περίεργη. Ένα φιλαράκι (ο Παναγιώτης) από τα παλιά που είχε αναδειχθεί παλιότερα σε παρηγορητή τσακισμένων εγωισμών και πληγωμένων καρδιών (πολύ δράμα γιάτρεψε ή τουλάχιστον προσπάθησε με τις καλύτερες προθέσεις). Το μέρος ακόμα πιο τρελό, Που πάς μετά να ξεδώσεις και να βρεις καλή παρέα; Σίγουρα όχι σε ένα νησί σαν τη Μυτιλήνη… Συνεχίζουμε, μεταφορικό μέσο για το σκοπό αυτό…ένα παπάκι 72cc στο οποίο φορτώσαμε τα πάντα και να σημειώσω ότι ήμασταν και δύο μαντράχαλοι…ιδίως ο Παναγιώτης είναι άνετα 1,85m οπότε οι αναρτήσεις σε όλη τη διαδρομή Μυτιλήνη – Μόλυβο (πρώτη στάση) ήταν σχεδόν τέρμα!!! Και το κερασάκι στην τούρτα διαμονή σε σκηνή, (όσο το σκέφτομαι ακόμα πιο τρελό μου φαίνεται).

Παρ’ όλα αυτά και τις γλυκόπικρες στιγμές που διαδραματίστηκαν στο νησί της Σαπφώς ένα βράδυ έμεινε ακόμα στη μνήμη μου!!! Το βράδυ προτού αναχωρήσει ο Παναγιώτης βγήκαμε έξω σε ένα μπαράκι το οποίο είχαμε βρει στην Ερεσό (ο δεύτερος τόπος διαμονής – ευτυχώς σε δωμάτια αυτή τη φορά) και ξεκίνησε μια φάση τρελή με μουσική (το μόνο που θυμάμαι ακόμα είναι το τρελό κομμάτι των Creeps – Down at the night club που μου έχει κολλήσει ακόμα και πρόσφατα το ανακάλυψα σε μια συλλογή καθώς και διάφορα των Jethro Tull που είχα επίσης κολλήσει εκείνη την εποχή). Μετά από τρελό χορό και γνωριμίες (που δυστυχώς λόγο των αλκοολούχων και μη ουσιών που είχαμε πιει, φάει , κλπ δεν κατάφερα να κρατήσω τηλέφωνα ή κάποιο σημείο επικοινωνίας) στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και δύο φοβερές αμερικανίδες (δυστυχώς …λεσβίες, τι άλλο περιμέναμε δηλαδή σε αυτό το νησί) μέχρι πρωίας άλλαξε η όλη διάθεσή μου για εκείνη την περίοδο. Ο Παναγιώτης έφυγε το πρωί (μόλις που πρόλαβε να μαζέψει τα πράγματα του) και εγώ σύρθηκα στο δωμάτιο (το οποίο έπρεπε να αφήσω μέχρι τις 12:00 και να πάω σε άλλο που έγινε αφού η σπιτονοικοκυρά κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να με ξυπνήσει). Εγώ έμεινα μερικές ημέρες ακόμα προσπαθώντας να βρω εισιτήριο καθότι Δεκαπενταύγουστο γαρ και το μοναδικό αξιοπρεπές πλοίο του νησιού ήταν γεμάτο για τις επόμενες 3-4 μέρες. Οι υπόλοιπες ημέρες πέρασαν πολύ ήρεμα, προσπαθώντας να επουλώσω τις πληγές που είχα φτάνοντας (ένας άσχημος χωρισμός μερικούς μήνες νωρίτερα) και να εκπληρώσω το στόχο που είχα βάλει (μια τρυφερή παρουσία που με έφερε ως αυτό το νησί) το οποίο ως συνήθως δεν είχε αίσιο τέλος.

Έτσι από τα καλοκαίρι αυτό μου έμειναν κάποιες μοναδικές στιγμές χαραγμένες στη μνήμη. Ακόμα θυμάμαι τον πλούσιο τύπο (από τη Σπάρτη νομίζω) που είχε κανα δύο μπαράκια στην παραλία και όλα τα ανέλυε με το γ@μίσι και τις γκόμενες που χτύπαγε, τις δύο δασκάλες (ή καθηγήτριες η μνήμη δεν βοηθάει) που είχαμε γνωρίσει, τα παγωτά στο μαγαζάκι της πλατείας στην Ερεσό, το γλέντι του Δεκαπενταύγουστου στην Άντισσα με άλλο φιλαράκι (Νίκος ο επονομαζόμενος μουσέας) με ένα σωρό Ελληνοαμερικάνους που είχαν έρθει για το καλοκαίρι με τις φοβερές κόρες τους, την γλυκιά ομορφιά του τοπίου (ιδιαίτερα το βραδάκι), αλλά και το καμένο δάσος που χάλαγε την όλη διαδρομή από το λιμάνι στις υπόλοιπες πόλεις δυτικά του νησιού. Παρ’όλο που φεύγοντας από το νησί έδωσα ευχή να μην ξαναγυρίσω, τώρα που το σκέφτομαι είναι ένα από τα ξεχωριστά καλοκαίρια μου και το γεγονός που ίσως δεν ξαναγυρίσω να έγκειται μόνο στο ότι θέλω να κρατήσω αυτή την ανάμνηση ως έχει…

Το κόλλημα της εβδομάδας!!!

Πάντα προσπαθώ να βρίσκω νέα από διάφορα πεδία που ενδιαφέρουν και ο συνήθης τρόπος που το επιτυγχάνω είναι η αναζήτηση. Τώρα αυτή μπορεί να γίνεται μέσω διαδυκτίου (www.google.com) , είτε με πιο παραδοσιακούς τρόπους (διάβασμα, συζητήσεις, TV ή και εγώ δεν ξέρω από τι άλλο). Ε λοιπόν αυτή η εβδομάδα μου έδωσε αρκετά αποτελέσματα που με κόλλησαν και πάλι στο laptop (ο αγαπημένος φίλος αυτή την περίοδο).

Το πρώτο έχει να κάνει με δύο αστέρια του full contact, τον Ramon Dekkers και τον Gilbert Yvel που μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν. Τελείως διαφορετικές τεχνικές και σωματότυποι αλλά φοβεροί αθλητές. Το άλλο έχει να κάνει με τη μουσική και είναι δύο τραγούδια: το πρώτο είναι το 'till I collapse του Enimen και το δεύτερο είναι το Voices των Disturbed. Φοβερή ενέργεια από όλο το σύνολο που με έβαλε όλη την εβδομάδα μέσα στην μπρίζα και έδιωξε μακριά τις απαισιόδοξες σκέψεις του αγαπημένου (πλην λίγο απαισιόδοξου τελευταία) κoλητού εδώ στην Αγγλία...

Άλλη μια προβολή στιγμιότυπων μοναδικών Κ.Ο. με την αντίστοιχη μουσική υπόκρουση και έτοιμοι για ένα τρελό ΣΚ!!!!