Στιγμές χαραγμένες στη μνήμη - Καλοκαίρι '97

Ένα από τα πιο περίεργα καλοκαίρια ίσως μέχρι στιγμής. Η σύνθεση που προέκυψε για τις διακοπές ακόμα πιο περίεργη. Ένα φιλαράκι (ο Παναγιώτης) από τα παλιά που είχε αναδειχθεί παλιότερα σε παρηγορητή τσακισμένων εγωισμών και πληγωμένων καρδιών (πολύ δράμα γιάτρεψε ή τουλάχιστον προσπάθησε με τις καλύτερες προθέσεις). Το μέρος ακόμα πιο τρελό, Που πάς μετά να ξεδώσεις και να βρεις καλή παρέα; Σίγουρα όχι σε ένα νησί σαν τη Μυτιλήνη… Συνεχίζουμε, μεταφορικό μέσο για το σκοπό αυτό…ένα παπάκι 72cc στο οποίο φορτώσαμε τα πάντα και να σημειώσω ότι ήμασταν και δύο μαντράχαλοι…ιδίως ο Παναγιώτης είναι άνετα 1,85m οπότε οι αναρτήσεις σε όλη τη διαδρομή Μυτιλήνη – Μόλυβο (πρώτη στάση) ήταν σχεδόν τέρμα!!! Και το κερασάκι στην τούρτα διαμονή σε σκηνή, (όσο το σκέφτομαι ακόμα πιο τρελό μου φαίνεται).

Παρ’ όλα αυτά και τις γλυκόπικρες στιγμές που διαδραματίστηκαν στο νησί της Σαπφώς ένα βράδυ έμεινε ακόμα στη μνήμη μου!!! Το βράδυ προτού αναχωρήσει ο Παναγιώτης βγήκαμε έξω σε ένα μπαράκι το οποίο είχαμε βρει στην Ερεσό (ο δεύτερος τόπος διαμονής – ευτυχώς σε δωμάτια αυτή τη φορά) και ξεκίνησε μια φάση τρελή με μουσική (το μόνο που θυμάμαι ακόμα είναι το τρελό κομμάτι των Creeps – Down at the night club που μου έχει κολλήσει ακόμα και πρόσφατα το ανακάλυψα σε μια συλλογή καθώς και διάφορα των Jethro Tull που είχα επίσης κολλήσει εκείνη την εποχή). Μετά από τρελό χορό και γνωριμίες (που δυστυχώς λόγο των αλκοολούχων και μη ουσιών που είχαμε πιει, φάει , κλπ δεν κατάφερα να κρατήσω τηλέφωνα ή κάποιο σημείο επικοινωνίας) στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και δύο φοβερές αμερικανίδες (δυστυχώς …λεσβίες, τι άλλο περιμέναμε δηλαδή σε αυτό το νησί) μέχρι πρωίας άλλαξε η όλη διάθεσή μου για εκείνη την περίοδο. Ο Παναγιώτης έφυγε το πρωί (μόλις που πρόλαβε να μαζέψει τα πράγματα του) και εγώ σύρθηκα στο δωμάτιο (το οποίο έπρεπε να αφήσω μέχρι τις 12:00 και να πάω σε άλλο που έγινε αφού η σπιτονοικοκυρά κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να με ξυπνήσει). Εγώ έμεινα μερικές ημέρες ακόμα προσπαθώντας να βρω εισιτήριο καθότι Δεκαπενταύγουστο γαρ και το μοναδικό αξιοπρεπές πλοίο του νησιού ήταν γεμάτο για τις επόμενες 3-4 μέρες. Οι υπόλοιπες ημέρες πέρασαν πολύ ήρεμα, προσπαθώντας να επουλώσω τις πληγές που είχα φτάνοντας (ένας άσχημος χωρισμός μερικούς μήνες νωρίτερα) και να εκπληρώσω το στόχο που είχα βάλει (μια τρυφερή παρουσία που με έφερε ως αυτό το νησί) το οποίο ως συνήθως δεν είχε αίσιο τέλος.

Έτσι από τα καλοκαίρι αυτό μου έμειναν κάποιες μοναδικές στιγμές χαραγμένες στη μνήμη. Ακόμα θυμάμαι τον πλούσιο τύπο (από τη Σπάρτη νομίζω) που είχε κανα δύο μπαράκια στην παραλία και όλα τα ανέλυε με το γ@μίσι και τις γκόμενες που χτύπαγε, τις δύο δασκάλες (ή καθηγήτριες η μνήμη δεν βοηθάει) που είχαμε γνωρίσει, τα παγωτά στο μαγαζάκι της πλατείας στην Ερεσό, το γλέντι του Δεκαπενταύγουστου στην Άντισσα με άλλο φιλαράκι (Νίκος ο επονομαζόμενος μουσέας) με ένα σωρό Ελληνοαμερικάνους που είχαν έρθει για το καλοκαίρι με τις φοβερές κόρες τους, την γλυκιά ομορφιά του τοπίου (ιδιαίτερα το βραδάκι), αλλά και το καμένο δάσος που χάλαγε την όλη διαδρομή από το λιμάνι στις υπόλοιπες πόλεις δυτικά του νησιού. Παρ’όλο που φεύγοντας από το νησί έδωσα ευχή να μην ξαναγυρίσω, τώρα που το σκέφτομαι είναι ένα από τα ξεχωριστά καλοκαίρια μου και το γεγονός που ίσως δεν ξαναγυρίσω να έγκειται μόνο στο ότι θέλω να κρατήσω αυτή την ανάμνηση ως έχει…